مردان مريخی، زنان ونوسی

زن و مرد نمی دانند که نیازهای احساسی متفاوتی دارند و بنابراین نمی توانند از یکدیگر حمایت کنند. مردان و زنان در روابط زناشویی خود آنچه می خواهند ارائه می دهند. هر دو به اشتباه گمان می کنند که دیگری امیال و نیازهایی مشابه آنها دارد و به همین دلیل هر دو ناراضی می شوند و از یکدیگر رنجش به دل می گیرند.

مردان و زنان هر دو احساس می کنند که در ازاء آنچه از خود مایه می گذارند نصیبی نمی برند. هر دو احساس می کنند که طرف مقابل آنها حق آنان را ادا نمی کند و حال آنکه در واقع هر دو عشق خود را ارزانی یکدیگر می کنند؛ اما نه به آن شکل که لازم است.

برای مثال وقتی زنی از خود مهر و عشق نشان می دهد احساس می کند که دوستدار و مهرورز ظاهر شده است. اما همان طور که قبلا گفتیم، این می تواند برای مرد بسیار ناراحت کننده باشد. ممکن است خود را تحت کنترل و سلطه ببینید. زن هم گیج می شود زیرا اگر این حمایت را از او دریغ نکنند تشکر و قدردانی می کند. بنابراین تلاش او برای محبت کردن در بهترین شکل نادیده انگاشته می شود و در بدترین شرایط ناراحت کننده به نظر می رسد.

به همین شکل مردان هم احساس می کنند که مهر می ورزند اما طرز محبت آنها ممکن است احساس بدی به زن بدهد. ممکن است زن احساس کند که از او حمایت لازم به عمل نمی آید. مثلا وقتی زنی ناراحت می شود، مرد فکر می کند که با اظهار نظر و توصیه هایی که اهمیت مشکلات او را به حداقل برساند به زنش ابراز محبت می کند. ممکن است به زنش بگوید: «ناراحت نباش، مسئله مهمی نیست.» این امکان هم وجود دارد که به کلی زن خود را نادیده بگیرد و فرض را بر این بگذارد که به زنش فرصت کافی داده تا به آرامش برسد و به درون غارش برود. اما آنچه را مرد حمایت می داند، در نظر زن شرایطی است که کسی به او بها نمی دهد و مورد بی اعتنایی قرار گرفته است.