زندگی معكوس

ممکن است در نوشته های من تناقض هم ببینید. ناراحت نشوید. می خواهم به شما بگویم که ذهن در شرایط گوناگون نگاهش به زندگی و قضایای آن عوض می شود. من این تناقض ها را از نوشته هایم نمی زدایم. برای اینکه به شما نشان بدهم که ذهن در شرایط مختلف، قضایای کاملا متناقضی را درست می بیند و درست می داند. چه اتفاقی در ذهن می افتد که این گونه با تناقض و تضاد همراه است؟ من در واپسین تجربه هایم به این نتیجه رسیده ام که احساسات و عواطف و تمنیات راه را بر کاربرد عقل می بندند. گرایش های عصبی اجازه نمی دهند که عقل وارد مدار زندگی ما بشود. دست عقل در بسیاری مواقع از دخالت در تصمیم گیری ها و کنش ها و واکنش ها و رفتار و گفتار ما کوتاه است. آگاهی به این تجربه واقعی می تواند به کوتاه آمدن ما در بسیاری امور کمک کند. یعنی به ما بگوید که آهسته باید رفت. ما آن قدر که خیال می کنیم، در تصمیم گیری های خود مختار و آزاد نیستیم. از این روست که می گویم، در بسیاری مواقع باید تسلیم بود. خشم و عصبانیت و درگیری مشکلی را حل نمی کند. حتی ما را در بن بست می گذارد. آسیب رسان است. ذهن ما را مشغول می کند. مگر ما چه مدتی برای زیستن در این کره خاکی داریم؟مخصوصا من که 61 سال دارم. فکر نمی کنم وقت زیادی داشته باشم. اکنون بیایم و این وقت کمیاب را در اختیار عصبیت های خود و یا دیگران بگذارم! تسلیم بشوم بهتر است و شیوه ای انتخاب کنم که کمترین زیان را داشته باشد. در این صورت می توانم به کارهای اساسی خود برسم. به ذوقیات خود برسم. وگرنه باید دور خود بچرخم. عصبی بشوم و در نهایت زود دار فانی را بدرود بگویم. شرایط ذهنی و شرایط عینی را که نمی شود همیشه تغییر داد!