تو،تويی؟! 3

گفته اند اسبی به بیماری گرفتار آمد و پشت دروازه شهر بیفتاد. صاحبش او را رها کرد و به داخل شهر شد. مردم به او گفتند: اسبت از چه بابت به این روزگار پر نکبت بیفتاد و مرد گفت: از آنجایی که غم خواران نازنینی همچون شما نداشت و مجبور بود دائم برای من بار حمل کند.

یکی گفت: به راستی چنین است. من هم، مانند اسب تو شده ام!

مردم به هیکل نحیف او نظری انداختند و او گفت: زن و فرزندانم تا توان داشتم و بار می کشیدم در کنارم بودند و امروز من هم مانند اسب این مرد، تنهایم و لحظه رفتنم را انتظار می کشم.

می گویند آن مرد نحیف، هر روز کاسه ای آب از لب جوی برداشته و برای اسب نحیف تر از خود می برد و در کنار اسب می نشست و راز دل می گفت. چند روز که گذشت، اسب بر روی پای خویش ایستاد و همراه پیرمرد به بازار شد.

صاحب اسب و مردم متعجب شدند. او را گفتند: چطور برخاست؟! پیرمرد خنده ای کرد و گفت: از آنجایی که دوستی همچون من یافت که تنهایش نگذاشتم و در روز سختی کنارش بودم.

اندیشمندی یگانه می گوید:

«دوستی و مهر، امید می آفریند و امید، زندگی است.»

می گویند از آن پس، پیرمرد و اسب هر روز کام رهگذران تشنه را سیراب می کردند و دیگر مرگ را هم انتظار نمی کشیدند…