بازی‌ها

«بازی» رشته ای تبادل مکمل با هدف نهفته است که تا حصول به نتیجه پیش بینی شده و کاملا مشخص پیش می رود و جریان پیدا می کند. یعنی هر بازی رشته ای تبادل مشخص و غالبا تکراری است، با ظاهری قابل قبول و دارای انگیزه ای پنهانی- یا به زبان عامیانه تر رشته ای حرکت است با دام یا کلک. بازی ها به دو دلیل کاملا مشخص از رویه ها و مناسک و وقت گذرانی ها قابل تشخیص و متمایزند- اولا به دلیل نهفته بودنشان، و ثانیا به این دلیل که برد دارند. ممکن است رویه ها موفقیت آمیز، مناسک موثر، و وقت گذرانی ها سودمند باشند. اما تمام آنها بنا برتعریف، روشن و آشکارند. ممکن است رقابتی در آنها وجود داشته باشد، اما از درگیری اثری نیست و پایان آنها نیز ممکن است با احساسات شدید توام باشد، ولی تکان دهنده و هیجان انگیز نیستند. از طرف دیگر، هر بازی اساسا با خدعه و نیرنگ توام است و کیفیت پایان کار هم به جای این که فقط تحرک پذیر باشد، تکان دهنده است.

اینک فقط لازم است «بازی ها» را از یک نوع رفتار اجتماعی دیگر، که هنوز مورد بحث قرار نگرفته، تمیز دهیم. «عمل» یک تبادل ساده یا رشته ای تبادل های تعهد شده است که به منظوری خاص انجام می گیرد. اگر شخصی ازشخص دیگر تقاضای تایید کند و درخواستش برآورده شود، یک عمل انجام گرفته است. اگر شخصی از شخص دیگر تقاضای تایید کند و درخواستش برآورده شود و سپس آن تایید بر ضد تایید کننده به کار گرفته شود. یک بازی انجام شده است. بنابراین بازی ظاهرا شبیه رشته ای عمل است، اما پس از برد معلوم می شود که این اعمال درواقع رشته ای «ترفند» بوده اند؛ نه درخواست های صادقانه، بلکه حرکاتی در یک بازی.

مثلا در بازی «فروشنده بیمه»، صرف نظر از تمام کارهایی که عامل انجام می دهد و حرف هایی که می زند، بازیگر اگر سختکوش باشد، هدف نهایی اش جلب مشتری است.