چشماتو واكن

اگه با خودمون صادق باشیم، رابطه با مردهای غیرقابل دسترس بعضی وقتا یه احساس رمانتیک بودن قلابی و کاذب به آدم می ده. احساساتی توام با هیجان و درد و رنج و انتظار و شوق وصال و شور و گداز دوری و تنهایی و هجران. اصلا بعضیها هجران رو با عشق یکی می گیرن. این احساس که معشوق به دلایلی نمی تونه الان مال شما باشد. (مثلا به دلیل زن دار بودنش!؟) اما این درد و رنجها که عشق نیست. عشق واقعی که نباید حال آدمو بگیره. شاید این تعریفی باشه که خیلی از ما از عشق داریم. شاید چون که چیز دیگه ای ندیدیم. یه عمر دیدیم که دیگران (مثلا پدر و مادر خودمون) یه عمر زدن تو سر و کله هم بعد هم به همه می گن که از ما عاشق تر هم وجود نداره! بگذریم. آره، اینجوریه که به خودمون می گیم بهتره صبر کنیم. چون که احساساتی که تجربه می کنیم خیلی عاشقانه و عشقولانه و بزرگ و عمیق و شدیده! البته بعضی وقتا شک می کنیم که نکنه اصلا دلیل شدت و عمق احساساتم اینه که هیچ وقت نمی تونستن مال من یکی باشن. هرچند این موضوع رو هیچ وقت نمی شه تو دادگاه اثبات کرد!! اگه شما مشکلی با این موضوع ندارین و هرچی که این کتاب و دوستانتون و مشاور و روانکاوتون بهتون بگه تو کله تون نمی ره، امیدوارم بالاخره یه روز مثل من خودتون خسته شین و بفهمین که فایده نداره و بذارینش کنار!