دست نوشته های آکراه

زيبايي در تمام آفرينش حضور دارد، اما آنچه براي انسان خطرآفرين است، اينست كه ما آدميان كه با انرژي الهي قطع رابطه كرده ايم به خود اجازه مي دهيم كه تحت تاثير افكار ديگران قرار بگيريم. ما زيبايي خويش را انكار مي كنيم زيرا ديگران نمي توانند يا نمي خواهند آن را به رسميت بشناسند. به جاي پذيرش خويشتن آن گونه كه هستيم، سعي مي كنيم از آنچه در اطراف ما هست تقليد كنيم. ما سعي مي كنيم آني باشيم كه ديگران «زيبا» مي دانند و اندك اندك روح ما پريده رنگ مي شود و اراده ما تضعيف مي شود و همه امكانات بالقوه ما براي زيباتر كردن جهان بر باد مي رود.

فراموش مي كنيم كه جهان همانست كه ما تصور مي كنيم هست. از مهتاب بودن دست مي كشيم و بدل مي شويم به بركه اي كه نور ماه را بازتاب مي دهد. فردا آب بركه در گرماي خورشيد بخار مي شود و همه اين ها به خاطر اين است كه روزي كسي به ما گفته است: «تو زشتي.» يا «آن دختر زيباست.» با اين سه كلمه او همه اعتماد به نفس ما را از بين برده است.

و ما زشت و تلخ انديش مي شويم.