ما به عشق محتاجيم

بعضی ها می پندارند که

دین با هر آنچه زیبا و عاشقانه و وجدآور است، مخالف است.

آن ها گمان می کنند که

دین فقط و فقط با غم و غصه و مویه آشناست.

آن ها زبان عارفان را در نمی یابیند.

زبان عارفان سرشار است از

زیبایی و عشق و کرشمه.

بعضی ها گلی زیبا را که می بینند،

فورا رو برمی گردانند.

آن ها نغمه ای زیبا را نیز که می شنوند،

از احساس گناه به خود می لرزند.

گور برای آن ها جایی ست که در آن،

از شر گناه خلاصی می یابند و راحت می شوند.

آن ها تعجب می کنند که چرا خداوند آن ها را

در گور نیافریده،

بلکه به دنیایی آورده که

به شائبه ی چنین گناهانی آلوده است!

آن ها در فهم معنای گناه دچار گناه شده اند.

آن ها گناه را بد تعبیر کرده اند.

گناه هر آن چیزی ست که بر دل ما قفل می زند

تا نفهمیم و احساس نکنیم و عشق نورزیم.

گناه، چیزی ست که جلوی دیدگان ما پرده می کشد تا نبینیم.

گناه، چیزی ست که در گوش های ما پنبه ی لجاجت فرو می کند تا نشنویم.

گناه، چیزی ست که از دل، گل می سازد،

زیرا چشم و گوش و دل ما،

تمامی توشه ی ما برای رسیدن به خداست.

عشق، تنها کلمه ای ست که

نفس گرم خدا بر آن دمیده است.

عشق، تنها ساحتی ست که در آن

انسان با ذات هستی دیدار می کند.