دانه در عشق می شكفد

تو در هیاهوی «من» های بی شمار گم شده ای!

«من» هایی که هرکدام می خواهند بر دیگری تفوق و سلطه پیدا کنند.

انسان عرصه ی جنگ و خصومت «من» های خویش شده است.

انسان موجودی تکه تکه شده است.

زندگی را می توان به شیوه ای بهتر گذراند.

این «من» ها را می توان با رشته ای به هم متصل کرد.

می توان آن ها را همداستان کرد.

این کاری است که از عهده ی بیداری برمی آید.

این کاری ست که از عهده ی آگاهی برمی آید.

بدین سان، زندگی ات از هیاهو و ازدحام می رهد

و وحدتی اندام وار پیدا می کند.

هرچه بیش تر شفاف شوی و انسجام پیدا کنی،

شادمان تر خواهی بود.

سعادت تو، به انسجام و یکپارچگی تو بستگی دارد.

انسان پاره پاره و بی انسجام،

همواره احساس بدبختی و درماندگی خواهد کرد.

رشته ای باش و «من» های بی شمارت را متحد کن.

آنگاه زندگی ات هیاهو و سر و صدا نخواهد بود،

بلکه ارکستری عظیم خواهد شد

و سمفونی با شکوه سرشت و سرنوشت تو را اجرا خواهد کرد.