من و ما! 1 (داستانهای كوتاه و شگفت انگيز)

من به مدرسه می رفتم تا درس بخوانم.

تو به مدرسه می رفتی، به تو گفته بودند باید دکتر شوی.

او هم به مدرسه می رفت، اما نمی دانست چرا!

من پول تو جیبی ام را هفتگی از پدرم می گرفتم.

تو پول تو جیبی نمی گرفتی، همیشه پول در خانه شما دم دست بود.

او هر روز بعد از مدرسه، کنار خیابان آدامس می فروخت…

معلم گفته بود انشا بنویسید:

موضوع این بود: «علم بهتر است یا ثروت؟»

من نوشته بودم علم بهتر است؛ مادرم می گفت با علم می توان به ثروت رسید.

تو نوشته بودی علم بهتر است؛ شاید پدرت گفته بود تو از ثروت بی نیازی.

او اما انشا ننوشته بود… برگه او سفید بود؛ خودکارش روز قبل تمام شده بود…

معلم آن روز او را تنبیه کرد.

آن روز او برای تمام نداشته هایش گریه کرد.

هیچ کس نفهمید که او چقدر احساس حقارت کرد.

خوب، معلم نمی دانست او پول خرید خودکار نداشت؛ و یا شاید هم نمی دانست ثروت و علم گاهی به هم گره می خورند.

گاهی نمی شود بی ثروت از علم چیزی نوشت…

من در خانه ای بزرگ می شدم که بهار توی حیاطش بوی پیچ امین الدوله می آمد.

تو در خانه ای بزرگ می شدی که شب ها در آن بوی دسته گل هایی می پیچید که پدرت برای مادرت می خرید.

او اما در خانه ای بزرگ می شد که در و دیوارش بوی سیگار و تریاکی را می داد که پدرش می کشید…

سال های آخر دبیرستان بود…

باید آماده می شدیم برای ساختن آینده.

من باید بیشتر درس می خواندم و دنبال کلاس های تقویتی و کنکور بودم.

تو تحصیل در دانشگاه های خارج از کشور برایت آینده بهتری را رقم می زد.

او اما نه انگیزه داشت، نه پول. درس را رها کرده و به دنبال کار می گشت…