چشمهايت

«آيدا، آيدا، عزيزم خواهش مي كنم به خودت مسلط باش! اگر كمي صبور باشي و متانت خود را حفظ كني، به تو خواهم گفت اين چشمها از آن كيست؟»

«مهم نيست، مهم نيست! نمي خواهم بدانم… نمي خواهم…» و به تلخي گريستم.

او سرم را به طرف خودش كشيد و بر موهايم چنگ انداخت و با ملايمت گفت: «هرگز دوست نداشتم تو را اين گونه بي تاب و سرخورده ببينم! من اين چشمها را مي پرستم و به صاحب اين چشمهاي مغموم و افسون گر عشق مي ورزم. آيا باز هم مي خواهي با اين حسادت احمقانه هر دو نفرمان را دل خون كني و آزار برساني؟!»

هنوز اشكهاي گرمم روي گونه هايم مي ريخت و پيراهن او را نمناك مي ساخت كه سرم را از روي سينه اش جدا كرد و با همه وجودش زل زد به چشمانم و با لحن شيدايي گفت: «چشمان غمگين تو آيدا! چطور نفهميدي!؟ چطور؟!» و آنگاه از سر تأثر و درد، سرش را به سرم چسباند و چشمانش را بر هم گذاشت.

چطور نفهميده بودم!؟ حق داشت از جهالت و احساسات طغيان زده و بي اساس من دلخور و ناراحت شود، حق داشت!