باده كهن

«آدم بايد به جايي برسه كه نفس كشيدن هم با عشق به خداوند باشه و در هر نفس او را ستايش كنه. من احساس مي كنم شما راه افتادي. و در واقع سرنوشتي در انتظار من و شماست كه شما را تكان ميده.»

«مگه ما قراره امشب علاوه بر عشق كار ديگري هم بكنيم؟»

«منزلگه عشق ما دل احباب است

در قصه ي عشق هزاران باب است

عشق با معناي يگانگي اش شروع خيلي چيزهاست. بهترين آنها هم به خدا رسيدنه.»

«چقدر به خداوند فكر مي كني… من كمي حسوديم ميشه. زني گفتند، شوهري گفتند.»

«من به خدا فكر نمي كنم. من با خدا هستم.»

«پس من چي؟ الان كه پيش بنده حقير فقير سراپا تقصير هستي.»

«خدا درون شما هست. فقط شما «كشف» نكردي.»

«واي باز عود كرديم به عارضه مزمن و لاعلاج من خنگ…»

پري لبخند زد، دستهايش را بسوي او دراز كرد. «بيا خنگ راه وار من… شكر كن.»

«تا چند وقت پيش كه من توي جهنم بودم، ما اسم اين را گذاشته بوديم شيطوني.»

«اون گذشته ها بود آقاي دكتر آدميت. جايي كه ما الان هستيم يا سرانجام شما خواهي رسيد، ابليس و شيطان و بقيه نابودند.»