پشت هر رنج یک اشتباه وجود دارد!

اگر یک روز دلتان گرفت و احساس کردید تنهایید و نیاز دارید کسی شما را از تنهایی درآورد و به یک تکیه گاه و پشت گرمی احتیاج دارید، در پی کسی نباشید که به او تکیه کنید، بلکه شما تکیه گاه کسی باشید و سعی کنید شما کسی را از تنهایی در بیاورید و عشق را به او نثار کنید. عشق تنها موهبتی در دنیا است که هر اندازه بیشتر عشق بورزید، بیشتر به دست خواهید آورد! و روزی به اندازه ای سرشار از ترانه و شور زندگی می شوید و چنان از عشق انباشته می گردید که نمی دانید با این همه عشق چه کار کنید. بنابراین بی هیچ چشمداشتی آن را نثار دیگران می کنید.

حال دیگر به کسی نیاز ندارید که بیاید شما را از تنهایی نجات دهد. آن قدر لبریز هستید که شما به دیگران نیاز دارید تا عشقتان را با آنان تقسیم کنید. برای شما دیگر فرقی نمی کند. هرجا بتوانید، بدون قید و شرط عشق می ورزید و آن زمان که عشق، موسیقی درونتان را بیدار و مترنم ساخت، افزون بر اینکه نیاز ندارید کسی به شما عشق بورزد، چنان در دل تان سور و جشن و ترانه و موسیقی شکوهمند نابی بر پا می شود که حتی نیاز به هیچ قدردانی و سپاس و تشکر و هیچ سوت و کف و هورایی هم ندارید و این شمایید که سپاسگزار هستید. چرا که دوستی، عشق و هدیه و پیشکش شما پذیرفته است و این بزرگترین لذت زندگی شماست. شما نمی بخشید تا چیزی را به دست آورید. از آن جهت می بخشید که بسیار سرشار و لبریزید، مانند چشمه ای که باید جاری شود و هرچه بیشتر ببخشید، چشمه های تازه و گواراتری در شما جاری خواهد شد.

و آن کسی که عشق همانند یک صافی جسم و جان او را از کینه و دشمنی و بیماری و بدی پاک کرده و علم هم آن را ثابت کرده، خوب می داند آنچه انسان را بیمار، افسرده و ناتوان می کند، خودخواهی و خودشیفتگی، کینه و نفرت و به طور کلی نفس و دام هایی است که همواره بر سر راه هر انسانی گذاشته شده و بلای زمان ماست.