بهتر نيست به جای دعوا با هم صحبت كنيم...

عامل تحريك كننده هر چه باشد – كلمه، حركت يا رفتاري كه باعث شروع دعوا و خشونت شود – مسبب خشونت از آن به نفع خود استفاده كرده و آن را دليلي معتبر و موجه براي رفتار خود قلمداد مي كند.

حوادث طوري پشت سر هم قرار مي گيرند كه گويي مسبب خشونت براي روبه رو شدن با ترس ها و دلهره هاي هميشگي بايد تمام خشم خود را خالي كند. در واقع، او از اين خشونت رفتاري همچون سپري براي حفاظت خود از بحران هاي عاطفي دردناك گذشته استفاده مي كند. بحراني كه هنوز هم در برابر آن احساس بي پناهي و ضعف مي كند.

هر چند در شرايط كنوني او نقش غالب، فرمانده و رئيس مقتدر را دارد. و همين باعث مي شود كه اكثر مردم و حتي خود نيز تزلزل و ضعف واقعي اش را باور نكند، اما بيش از آنچه كه تصورش مي رود شكننده و متزلزل است. اكثر مسببين خشونت در انداختن مسئوليت به گردن ديگران استاد هستند. روش او كاملا دقيق و اتوماتيك است. انگشت اتهام او هميشه متوجه ديگران است و با همين روش، توجه ديگران را از خود دور مي كند و مسئوليتي كه پذيرفتن آن تعادل دروني او را بر هم مي زند از خود سلب مي كند.