ذهن بی انتها، جسم پردوام

فرآیندهای خودکار نقش بسیار موثری در پیر شدن ما ایفا می کنند زیرا وقتی پا به سن می گذاریم، توانایی ما به هماهنگ کردن این عملیات کاهش می یابد. عمری زندگی ناخودآگاهانه به اختلالات متعددی منجر می شود و حال آنکه عمل کردن در سطح ذهن هوشیار مانع از کار آنها می شود. توجه آگاهانه به عملکرد جسم به جای واگذار کردن آن به توجه غیر ارادی بر چگونگی افزایش سن تاثیر می گذارد. همه اعمال غیرارادی سابق الذکر از ضربان قلب گرفته تا تنفس کردن و هضم غذا و تنظیم هورمونها را می توان آگاهانه کنترل نمود. عصر بیوفیدبک و مراقبه به ما آموخته است که بیماران قلبی را می توان در لابراتوارهای ذهن- جسم آموزش داد تا به اراده خود از شدت فشار خون بکاهند و یا از تولید اسیدهایی که ایجاد زخم معده می کنند جلوگیری نمایند و غیره و غیره. چرا نتوانیم از این توانایی در فرایند پیر شدن استفاده کنیم؟ چرا انگاره های ادراکی قدیمی را با ادراکهای جدید جایگزین نمی کنیم؟ همان طور که در مطالب این کتاب آورده ایم، روشهای متعددی در این زمینه وجود دارند که روی دستگاه عصبی غیر ارادی ما به سو ما اثر بگذارند.