تغيير زندگی

هیچ کلمه ی شفقت آمیزی به قدر کافی قوی نیست تا بتواند دلهای دردمند ما را در برابر مرگ حفظ کند. بلکه این نیت عاشقانه ی پشت کلمات است که در آنها جاری می شود و در حکم توری عمل می کند که جلوی فروریختن دل ما را می گیرد. حتی زمانی که ما به عمق ناامیدی سقوط می کنیم در تور شفقت و مهربانی می افتیم. همان گونه که ما دوست داشته ایم، کسانی هم هستند که ما را دوست بدارند. کسانی هستند که مانند ما از این فقدان رنج برده اند. هر عشقی یکتا و بی همتاست. هر فقدانی شخصی و منحصر به فرد است. با وجود این رشته تار بزرگ زندگی همگان را در آغوش می پذیرد. درد و رنج ما درد و رنجی شناخته شده است. شفای ما احتمالی است که کل گیتی به جانب آن گرایش دارد. آن گاه که ما به ایوان های اندوه وارد می شویم به فهم قرون و اعصار بر می خوریم: تولد، عشق و مرگ، وقایع مهم شرایط بشری هستند. وقتی من قلب خود را می گشایم تا حقیقت مرگ محبوبی را بپذیرم یعنی دلم را در برابر بشریت خود گشوده ام. به جای اینکه خودم را جدای از دیگران بدانم و اندوهم را به گونه ای خاص احساس کنم، انتخاب می کنم ببینم که غم من غم قرون و اعصار است. تلخ، شخصی و منحصر به فرد، و با وجود این دارای ماهیتی جهانی و کلی.

*امروز من پذیرای اشکهای اندوهم به عنوان بارانی حیات بخش هستم که رشد جدیدی را تغذیه می کند. در واقع حتی در مقابل خود مرگ، جهش حیات را احساس می کنم که با استواری مرا به سوی خیر و صلاح بیشترم سوق می دهد.