شهامت رها بودن

به محض اينكه در برابر يك موقعيت ترسناك قرار مي گيريد – چه به شكل يك حادثه واقعي باشد و يا به دليل ايجاد افكار نگران كننده اي كه به مغزتان مي رسد – فورا به خاطر بياوريد كه چنين ترسي هرگز بيرون از رويايي كه سعي مي كند واقعي جلوه كند وجود ندارد. بعد فقط حواستان را تا جاي ممكن به خودتان بدهيد و ببينيد در آن لحظه مشغول توجه كردن به چه چيزي هستيد. اين خودآگاهي نو يافته و مهم بيشتر چيزهاي غيرقابل تصور را براي شما آشكار مي كند. اينكه ذهن شما در واقع از خودش مي ترسد. وقتي شما مي فهميد احساس واقعي است، اما «علت» درست نيست، از شر هر دو جنبه اين فريب رهايي پيدا مي كنيد، و حالت تيرگي و ابهام خود به خود از بين مي رود. اين نوع وضوح و روشني به پيدايش نوع جديدي از شهامت معنوي مي انجامد و حالا شما مي دانيد كه نبايد خودتان را از شر چيزي رها كنيد مگر از شر درك غلطي كه در مورد خودتان داريد و اينكه واقعا چه كسي هستيد.