مسير پنهان

با اين تصور كه شايد كليد دفتر خاطرات خودم خواهد توانست قفل دفتر خاطرات سقراط را باز كند، ديگر بار در كنار دهانه غار نشستم و دستم را به داخل جيب كوله پشتي ام فرو كردم و آن را بيرون كشيدم. همچنان كه كليد را در قفل جاي مي دادم، مشاهده كردم كه دستانم از شدت هيجان مشغول لرزيدن است.

هر قدر سعي مي كردم، هيچ تاثيري نداشت. باز هم بيش از پيش فشار وارد آوردم و كليد را با زور چرخاندم. درست در همان لحظه، دستم لغزيد. سپس به وضوح ديدم كه كليد بر روي زمين افتاد و چند نوبت، بر زمين سنگي خورد و سپس در هوا جهيد و در پايان، تا لبه دهانه غار پيش رفت. نزديك بود خود من هم بر زمين بيفتم، زيرا دستم را پيش بردم تا نگذارم كليد به داخل پرتگاه پايين بيفتد، اما ديگر خيلي دير شده بود. كليد، با حالتي قطعي به بيرون پرت شد.

به ياد سخنان پاپاجو افتادم كه به من گفته بود: «تو از تمام زمانِ عالم برخوردار هستي تا زماني كه ديگر وقتي برايت باقي نماند…»

آيا وقت من نيز به پايان خود رسيده بود؟

آيا من تا اين اندازه تلاش ورزيده و تا اين مقدار پيش آمده بودم تا سپس با فاصله بسيار كمي از آينده، با فاصله ي چند پا، به آن آينده پايان ببخشم…؟

باورم نمي شد! نه! نمي خواستم چنين چيزي را باور كنم! نه با در دست داشتن كليدي احتمالي براي گشودن راز حيات جاودانه در ميان دستانم!