آن‌ روی سکه خوشبختی

با کنار گذاشتن غل و زنجیر انطباق و محافظه‌کاری، «بچه‌های بومر» این باور را داشتند که هیچ‌کس نباید به آن‌ها بگوید که آن‌ها نمی‌توانند هم کیک خود را داشته باشند و هم آن را بخورند. همان‌طور که اشعار موفق و بسیار محبوب ترانۀ «همۀ ما برنده‌ایم» از آلبوم «هات چاکلت» در سال 1978 به ما گفتند که ما همه ستاره هستیم و همۀ ما برنده‌ایم؛ هیچ‌کس به باخت نیاز ندارد.
این ذهنیت به این باور منجر شد که شکست یک سازۀ اجتماعی به دست تشکیلات (نظام) رقم می‌خورد. مردم معتقد بودند که باید احساس خوبی به خودشان داشته باشند و باید هرکسی را که باعث ایجاد احساس بد در آن‌ها می‌شود نادیده بگیرند یا به چالش بکشند. اخیرا یکی از همکارانم، از جمله‌ای برای من گفت که روی دیواری در پاریس، در جریان شورش‌های دانشجویی سال 19۶8، گرافیتی نوشته شده بود: «من حکم یک شادی دائمی‌را صادر می‌کنم.» آن بچه‌های خوش‌نیت، از غم و اندوه و شکست، به‌عنوان چیز غیرضروری و قابل اجتناب پرهیز می‌کردند. درواقع، انقلاب آن‌ها علیه تشکیلات نبود، بلکه علیه کسانی بود که به آن‌ها می‌گفتند نمی‌توانند کاری را که می‌خواهند انجام دهند. به آن‌ها می‌گفتند که ستاره و برنده نیستند یا به آن‌ها گفته می‌شد که نباید انتظار داشته باشند که همیشه احساس خوبی داشته باشند.
چنین رویکردی به زندگی، تأثیر عمیق و پایداری بر نحوۀ تربیت و آموزش فرزندانمان گذاشته است. در آموزش، یک روند محافظتی از کودکان و حتی جوانان در برابر شکست، در دانشگاه‌ها و کالج‌ها وجود داشته است.