زمستان 62

بدون مقدمه مي پرسد: «تعريف شهيد چيه، جلال؟»

«تعريف چي؟…»

«شهيد…»

«گوشهام و بگير و بپيچون.»

«جدا. فردوسي هم ميگه همه سر به سر تن به كشتن دهيم/ از آن به كه كشور به دشمن دهيم.»

«باشه. اما اين تعريف «شهيد» نيست.»

دست دراز مي كند از روي ميزش يك جلد كلفت فرهنگ انگليسي «وبستر» برمي دارد، صفحات آن را ورق مي زند، تا به جايي كه مي خواهد مي رسد. ديروقت شب است و من حوصله ندارم. كله ام هم با قرصها و آب انگور كذايي دكتر منگ است. مي خواند: «شهيد.  1) شهيد كسي است كه ترجيح مي دهد رنج و حتي مرگ را در راه ايمان و وفايش بپذيرد، ولي از آن ايمان و وفا دست برندارد.  2) كسي كه با عذاب و درد در راه ايمانش كشته شده است؛ يا براي مدتي مديد رنج مي برد و شكنجه مي شود.»

«خوب، ما نيستيم. خوابم مياد.» ته سيگارم را خاموش مي كنم.

«روي طول موج شهادت و شهيد نيستي؟»

«مگه تو هستي؟»

«كنجكاو شده م.»

«نشو، اومد نيومد داره.»